به گزارش خبرگزاری حوزه، معصومه زنجانی در هفتمین روز از ماه مبارک رمضان در مراسم ترتیل خوانی بانوان «مائده نور» در شبستان نجمه خاتون(س) حرم بانوی کرامت با اشاره به شاخصه های جامعه مهدوی بر مبنای نکات تفسیری آیات قرآن کریم اظهار کرد: توحید محوری، پذیرش ولایت انبیاء و ائمه معصوم از مهم‌ترین شاخصه های جامعه مهدوی بر مبنای آیات قرآن کریم است.

کارشناس معارفی آستان مقدس بانوی کرامت افزود: در مبحث توحید باوری و ولایت، در مسیر محبت به خداوند و امام معصوم مومنین هرکاری که لازم است را باید برای جلب مَحبت انجام دهند.

وی با بیان اینکه اساسا در فطرت و وجود انسان دو بخش مهم وجود دارد که یک بخش گرایش و تمایلات و احساسات(محبت) و بخش دیگر مبحث بینش، شناخت و معرفت است، گفت: معرفت به پروردگار، معرفت به امام معصوم و معرفت به خود و سایر موجودات از مهم‌ترین بسترها و زیر ساخت های لازم برای تشکیل جامعه مهدوی است.

استاد حوزه علمیه خواهران تصریح کرد: در باب ضرورت معرفت به امام معصوم و امام زمان(عج) فرموده اند «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیه» یعنی کسی که امام خود را در هر برهه از زمان و تاریخ نشناسد و از دنیا برود و نسبت به امام معصوم کسب معرفت نکند به مرگ جاهلی از دنیا رفته است.

زنجانی ادامه داد: در باب اهمیت شناخت خود، امیرالمومنین علیه‌السلام می فرمایند: «من عرف نفسه عرف ربّه» یعنی خودشناسی و شناخت خود مقدمه خداشناسی است و تا انسان خود را نشناسد هرگز به قلمرو خداشناسی و امام شناسی وارد نخواهد شد.

وی تصریح کرد: در مبحث معرفت و معرفت شناسی پرسش مهمی وجود دارد و آن پرسش این است که آیا در معرفت هدف گسترش و استقرار عدالت هست، هدف عبادت است و یا هدف قرب به پروردگار است؟ پاسخ، هدف نهایی قرب و هم جواری با حقّ است.

کارشناس معارفی آستان مقدس بانوی کرامت اظهار کرد: برای رسیدن به قرب الهی انجام واجبات و مستحبات، ترک گناه، دعا کردن و صبر بر سختی ها و مصیبت ها از قدم‌های اولیه رسیدن به قرب الهی است.

زنجانی ادامه داد: وقتی فردی سال ها در بستر بیماری است، بنا به درکی که دارد می تواند راضی یا ناراضی باشد، چنان چه سعی به رضای خدا داشته باشد همچون زغالی است که تبدیل به آتش و خاکستر می شود و از آنجا که خداوند او را دوست دارد پیش از مرگ سال ها در بستر بیماری است، پس به این واسطه نزدیک می شود و این در حقیقت کمال اوست.

وی افزود: امر دیگری که بر اساس روایات مایه قرب می شود، انجام واجبات و مستحبات است که این حقیقت در حدیث قدسی آمده است که «ما تقرب الیّ عبد بشیءٍ احب الیّ مما افترضت علیه و انه لیتقرب الیّ بالنافله حتی احبه فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به ولسانه الذی ینطق به و یده التی یبطش بها».

استاد حوزه علمیه خواهران یادآور شد: مطابق با این حدیث حضرت حق می فرمایند هیچ بنده‌ای با چیزی محبوبتر از واجبات به من نزدیک نمی‌شود، بنده همواره با کارهای مستحب به من نزدیک می‌شود؛ اما از آنجا که دوستش می‌دارم و چون محبوب من شد گوش او می‌شوم که با آن می‌شنود و چشم او می‌شوم که با آن می‌بیند و زبان او می‌شوم که با آن سخن می‌گوید و دست او می شوم که با آن اعمال قدرت می‌کند.